Toplumsal cinsiyet rolleri insanlık tarihi boyunca tartışmalı bir alan olmuştur. Toplum
tarafından kadın ve erkek olma veya oldurulma üzerinden kurgulanan roller sosyolojinin
bir yansıması olan yazında da yer bulmuştur. Alina Bronsky’nin Cam Kırıkları Parkı(2013)
ve Duygu Asena’nın Kadının Adı Yok (1987) adlı eserleri de toplum tarafından baskılanan
cinsiyet rolleri sonucu ortaya çıkan kadın sorunsalını inceleme açısından son derece
önemlidir. Her iki eserde de çocuk dünyası üzerinden anlatılan kadın sorunsalı Türkiye’de ve
Avrupa’da kadın olmanın farklı ve ortak noktalarına parmak basmaktadır. İki kız çocuğunun
hikâyeleri, sembolik olarak, Fransız Psikanalist Jacque Lacan’ın İmgesel, Simgesel ve
Gerçek olarak adlandırdığı gerçekleştiğin oluştuğu dönemler üzerinden okunabilmektedir.
Sasha ve adsız kız, anlatıcıları oldukları hikâyelerinde öncelikle simgesel düzenle, baba ve
toplumla, yüzleşir. Almanya’dan okuyucuya seslenen Sasha, üvey babasının annesini gözleri
önünde öldürmesi ile simgesel düzen ile tanışır. Adsız kız ise baskılanmış ve mutsuz annesi
üzerinden kendi basılanmış yaşamı ile simgesel düzene adım atar. Her iki karakter için ise
kadın sorunsalının çıkış noktası ‘annedir.’ İkinci aşamada, imgesel düzeni sembolize eden
anne gerçeğine inerler ve kadın pasifizasyonunun çıkış noktası olarak anneyi sosyal olarak
incelerler. Karakterler için eksik bırakılma, ötekileştirilme ve yalnızlaştırılma kadının kendi
seçimi sonucu yaşadığı travmalardır. Farkındalıkları